Raf van Hulse (Sint-Jan-in-Eremo°22.09.1903) volgde in 1931 zijn vader op als hoofdonderwijzer van de gemeenteschool van Sint-Jan-in-Eremo. Door toedoen van zijn zwager, Armand Thiel kwam hij in contact met de Jong Vlaamsche Gemeenschap, waar hij een tijdlang werd belast met de werking in Oost-Vlaanderen. Omstreeks 1930 evolueerde hij tot een radicale Vlaams-nationalist en groot-Nederlander. Hij raakte bevriend met Wies Moens en werkte mee aan diens maandblad «Dietbrand».
Van Hulse was voormalig lid van de in 1929 opgerichte Vlaamsche Kampeergemeenschap, een van de eerste nationaalsocialistisch gezinde organisaties in Vlaanderen. In de meidagen van 1940 kreeg bij zelfs bezoek van de Belgische staatsveiligheid, maar werd niet aangehouden.
Van Hulse beschouwde de Duitse bezetting als een bevrijding en bepleitte in verschillende redevoeringen de totale collaboratie. Zo werd bij aan het eind van dat jaar opgemerkt door de te Antwerpen gevestigde advocaat René Lagrou, die hem ervan overtuigde in Eeklo een kern van de Algemeene SS-Vlaanderen uit te bouwen. Korte tijd later werd hij aangeduid als opvolger van Georges van Lauthem, die kort daarvoor was afgedankt als Stormbanleider voor Oost-Vlaanderen.
Na de opname van de SS-Vlaanderen bij de grote Germanische SS werd Van Hulse, in de hoedanigheid van SS-Hauptsturmführer, aangesteld tot Standaardleider van de 1. SS-Standaard Vlaanderen.
Naar aanleiding van het vertrek van een nieuw contingent oostfrontvrijwilligers kondigde Van Hulse op 29 augustus 1942 zijn inlijving bij de Waffen-SS aan. Als SS-Oorlogsverslaggever werd hij vermoedelijk ingezet bij de SS-Panzer-Division «Wiking» en «Leibstandarte Adolf Hitler».
Eén jaar later verscheen hij terug op het toneel. Tijdens een rondreis van een groep Germaanse SS-Oorlogsverslaggevers door Vlaanderen. De groep bezocht verschillende Vlaamse steden en figuren zoals Dr. Elias, de leider van de Eenheidsbeweging-VNV, en Dr. Van de Wiele, de Landsleider van de DeVlag.
Eind 1943 werd Van Hulse, die ondertussen was gepromoveerd tot SS-Oberscharführer bij de Waffen-SS, aangesteld tot Zugführer van de SS-Kriegsberichterzug «Langemarck».
Van januari tot april 1944 maakte hij in de rangen van de SS-Stormbrigade «Langemarck» de bloederige wintergevechten in de Oekraïne mee. Over deze gevechten bracht hij uitvoerig verslag uit in de vorm van uitzendingen voor Zender Brussel en bijdragen in «De SS-Man».Voor zijn acties in de Oekraïne zou hij later vereerd worden met het Eiserne Kreuz II. Klasse.
Na dit avontuur kwam hij in Vlaanderen weer in de belangstelling. Als SS-Oorlogsverslaggever en doorgedreven nationaalsocialist zag men in hem de geschikte persoon voor de werving voor de strijd aan het oostfront. Zo trad hij ondermeer op 14 mei samen met August Borms te Antwerpen op tijdens de manifestatie «Vlaanderen aan het Front». En op 30 april hield hij te Schoten een toespraak ter gelegenheid van de overdracht van de vaandels aan de Hitler-Jugend-Vlaanderen. Hij moet te Schoten een grote indruk hebben gemaakt op de prominente aanwezigen, want één maand later werd hij zelfs benoemd tot inspecteur van deze organisatie.
Toen in augustus 1944 de geallieerde troepen Vlaanderen naderde, vluchtte Van Hulse naar Duitsland. Binnen de Vlaamsche Landsleiding werd hij opgenomen als verantwoordelijke voor jeugdzaken.
Na de oorlog werd Van Hulse op 16 mei 1946, tijdens het tweede proces «De SS-Man» door de Antwerpse krijgsraad ter dood veroordeeld, maar kreeg gratie. Na zijn vrijlating in 1952 werkte hij een tijdje als kelner in Antwerpen. Als schrijver was hij actief in tijdschriften zoals Dietsland Europa, Broederband en Berkenkruis, maar schreef ook verschillende romans onder het pseudoniem Domien van Rietvelde, waaronder zijn autobiografische oorlogsroman «Bloedgroep O». Van Hulse stierf op 24 januari 1977 op 74-jarige leeftijd.
BIBLIOGRAFIE
De Wilde, M., ‘De Kollaboratie’ - België in de Tweede Wereldoorlog, De Nederlandsche Boekhandel, Antwerpen 1985.
Verstraete, P.J., ‘Hulse, Raf van’ - Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging (NEVB), Lannoo, Tielt 1998.
Toelen, A., Vlamingen aan het Oostfront, Etnika, Antwerpen 1975.
Vincx, J., Vlaanderen in Uniform 1940-1945, Etnika, Antwerpen 1982.
Van Hulse was voormalig lid van de in 1929 opgerichte Vlaamsche Kampeergemeenschap, een van de eerste nationaalsocialistisch gezinde organisaties in Vlaanderen. In de meidagen van 1940 kreeg bij zelfs bezoek van de Belgische staatsveiligheid, maar werd niet aangehouden.
Van Hulse beschouwde de Duitse bezetting als een bevrijding en bepleitte in verschillende redevoeringen de totale collaboratie. Zo werd bij aan het eind van dat jaar opgemerkt door de te Antwerpen gevestigde advocaat René Lagrou, die hem ervan overtuigde in Eeklo een kern van de Algemeene SS-Vlaanderen uit te bouwen. Korte tijd later werd hij aangeduid als opvolger van Georges van Lauthem, die kort daarvoor was afgedankt als Stormbanleider voor Oost-Vlaanderen.
Na de opname van de SS-Vlaanderen bij de grote Germanische SS werd Van Hulse, in de hoedanigheid van SS-Hauptsturmführer, aangesteld tot Standaardleider van de 1. SS-Standaard Vlaanderen.
Naar aanleiding van het vertrek van een nieuw contingent oostfrontvrijwilligers kondigde Van Hulse op 29 augustus 1942 zijn inlijving bij de Waffen-SS aan. Als SS-Oorlogsverslaggever werd hij vermoedelijk ingezet bij de SS-Panzer-Division «Wiking» en «Leibstandarte Adolf Hitler».
Eén jaar later verscheen hij terug op het toneel. Tijdens een rondreis van een groep Germaanse SS-Oorlogsverslaggevers door Vlaanderen. De groep bezocht verschillende Vlaamse steden en figuren zoals Dr. Elias, de leider van de Eenheidsbeweging-VNV, en Dr. Van de Wiele, de Landsleider van de DeVlag.
Eind 1943 werd Van Hulse, die ondertussen was gepromoveerd tot SS-Oberscharführer bij de Waffen-SS, aangesteld tot Zugführer van de SS-Kriegsberichterzug «Langemarck».
Van januari tot april 1944 maakte hij in de rangen van de SS-Stormbrigade «Langemarck» de bloederige wintergevechten in de Oekraïne mee. Over deze gevechten bracht hij uitvoerig verslag uit in de vorm van uitzendingen voor Zender Brussel en bijdragen in «De SS-Man».Voor zijn acties in de Oekraïne zou hij later vereerd worden met het Eiserne Kreuz II. Klasse.
Na dit avontuur kwam hij in Vlaanderen weer in de belangstelling. Als SS-Oorlogsverslaggever en doorgedreven nationaalsocialist zag men in hem de geschikte persoon voor de werving voor de strijd aan het oostfront. Zo trad hij ondermeer op 14 mei samen met August Borms te Antwerpen op tijdens de manifestatie «Vlaanderen aan het Front». En op 30 april hield hij te Schoten een toespraak ter gelegenheid van de overdracht van de vaandels aan de Hitler-Jugend-Vlaanderen. Hij moet te Schoten een grote indruk hebben gemaakt op de prominente aanwezigen, want één maand later werd hij zelfs benoemd tot inspecteur van deze organisatie.
Toen in augustus 1944 de geallieerde troepen Vlaanderen naderde, vluchtte Van Hulse naar Duitsland. Binnen de Vlaamsche Landsleiding werd hij opgenomen als verantwoordelijke voor jeugdzaken.
Na de oorlog werd Van Hulse op 16 mei 1946, tijdens het tweede proces «De SS-Man» door de Antwerpse krijgsraad ter dood veroordeeld, maar kreeg gratie. Na zijn vrijlating in 1952 werkte hij een tijdje als kelner in Antwerpen. Als schrijver was hij actief in tijdschriften zoals Dietsland Europa, Broederband en Berkenkruis, maar schreef ook verschillende romans onder het pseudoniem Domien van Rietvelde, waaronder zijn autobiografische oorlogsroman «Bloedgroep O». Van Hulse stierf op 24 januari 1977 op 74-jarige leeftijd.
BIBLIOGRAFIE
De Wilde, M., ‘De Kollaboratie’ - België in de Tweede Wereldoorlog, De Nederlandsche Boekhandel, Antwerpen 1985.
Verstraete, P.J., ‘Hulse, Raf van’ - Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging (NEVB), Lannoo, Tielt 1998.
Toelen, A., Vlamingen aan het Oostfront, Etnika, Antwerpen 1975.
Vincx, J., Vlaanderen in Uniform 1940-1945, Etnika, Antwerpen 1982.
